Sobota, niedziela. Kryj się, słońce, deszczu przybywaj! Weekend – wolne od pracy, wolne od słońca, niech się leje strumieniami woda z nieba. Idealnie chmurne niebo. Ale mimo wszystko ciepło. Włączam deszczodporność i jadę. Lubię deszcz.
Spływam przez bujne od kwiatków łąki, zielone pola zbóż. Polnymi ścieżkami i nie zawsze już dziurawymi asfaltami. Jest nawet rowerowa autostrada, Velo Rudawa, już nie trzeba przeciskać się między ciężarówkami. I truskawki przy drodze, smak nieco może ołowiany jak dzisiejsze niebo, ale jednak smak lata.
I dumne skały Jury. Mimo deszczu snuły się po nich pojedyncze pająki-wspinacze. A otulający skały las były cały mokry, wilgoć aromatyczna snuła się nad potokami. Duszno i tropikalnie w lesie było. Nawet bosonoga nimfa się zjawiła, pewnie ruszyła już po kwiat paproci, w końcu to czas zrównania nocy z dniem.
A za lasem ze snu polska swojskość krajobrazu rozdwoiła się na dwa tory. Jeden wciąż zachwycał bujnym bogactwem obrazów, drugi – przyrdzewiały wąską wyobraźnią co niektórych. W parku na końcu wsi, gdzie widać, że Unia hojnie sypnęła groszem na infrastrukturę, nie przewidziano najwyraźniej odległości od stołu do kosza. Choć pewnie po tych wszystkich amundsenach rzeczywiście mogły je dzielić całe kilometry. A kawałek dalej, za krzakami już wśród pól, zakład utylizacji opon. Potężny smród zdradzał to wątpliwe ognisko wcześniej niż czarność dymu.
Przykładam więc babkę lancetowatą wszystkie na rany odczuć. Babcia zawsze mówiła, że to pomaga.
I na koniec jeszcze wjazd na ulicę Uśmiechu. Nie wiadomo tylko, czy uśmiechać się z radością jednak, czy z ironią. Pewnie każdego po trochę, niepotrzebne skreślić w zależności od okoliczności.
Taka to Polska dwutorowa. Dobrze, ze wirus chwilowo pozwala się zapomnieć krajowo i bezkarnie pozwala na odkurzanie polskich dróg, o zagranicy chwilowo cichutko szeptając!
